Mastitis, czyli zapalenie gruczołu sutkowego, jest problemem zdrowotnym dotykającym zarówno kobiety karmiące piersią, jak i osoby poza okresem laktacji. Diagnostyka tego stanu jest kluczowa dla szybkiego rozpoczęcia leczenia i uniknięcia powikłań. Prawidłowo zdiagnozowane zapalenie pozwala na dobór odpowiedniej metody leczenia, minimalizując ryzyko jego nawrotu. Proces diagnostyczny mastitis opiera się na dokładnym wywiadzie medycznym, badaniu fizykalnym oraz zastosowaniu dodatkowych badań, które pomagają potwierdzić diagnozę i wykluczyć inne przyczyny objawów.
Badanie kliniczne i wywiad medyczny
Pierwszym krokiem w diagnostyce mastitis jest szczegółowy wywiad medyczny, podczas którego lekarz zwraca uwagę na objawy zgłaszane przez pacjentkę, takie jak bolesność piersi, zaczerwienienie skóry, obrzęk, a także gorączka i ogólne złe samopoczucie. Następnie przeprowadzane jest badanie fizykalne, które obejmuje ocenę stanu skóry, obecność guzków lub zgrubień oraz zmiany w konsystencji tkanki gruczołowej. Lekarz może również sprawdzić, czy z brodawek sutkowych wydobywa się nieprawidłowa wydzielina, co mogłoby wskazywać na infekcyjne zapalenie gruczołu.
Dodatkowe metody diagnostyczne
W przypadku, gdy wyniki badania klinicznego nie są jednoznaczne, lekarz może zalecić wykonanie dodatkowych badań. Do najczęściej stosowanych należą USG piersi, które pozwala na ocenę struktury tkanki gruczołowej i identyfikację ewentualnych zmian patologicznych, oraz badania mikrobiologiczne wydzieliny z brodawki sutkowej, mające na celu wykrycie patogenów odpowiedzialnych za infekcję. W niektórych przypadkach, dla wykluczenia poważniejszych chorób, takich jak nowotwory, może być konieczne wykonanie biopsji.
Diagnostyka mastitis wymaga kompleksowego podejścia, które obejmuje zarówno wywiad medyczny i badanie kliniczne, jak i zastosowanie dodatkowych metod diagnostycznych. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie mastitis leczenie są kluczowe dla zapobiegania powikłaniom i zapewnienia szybkiego powrotu do zdrowia. Pacjenci powinni być świadomi, że na skuteczność terapii wpływa nie tylko stosowanie zaleceń lekarskich, ale również dbałość o higienę osobistą i w niektórych przypadkach modyfikacja nawyków żywieniowych.